ΤΕΛΟΣ ΧΡΟΝΟΥ

ΒΕΡΟΝΙΚΗ ΔΑΛΑΚΟΥΡΑ

ΠΡΟΣΕΥΧΗ

Οι νεκροί με τους νεκρούς

Η πέτρα με την πέτρα

Η άποψη με την άποψη

Το αίσχος με το αίσχος

Η πληρωμένη απάντηση απλώς με την πληρωμένη

Τα θεμέλια με τα θεμέλια

Η σκόνη με τη σκόνη

Το στόμα με το στόμα

Ο ύπνος με τον ύπνο

Η πείνα με τη γριά

Η φθίση με το αίμα

Το σκυλί με το σκυλί

- Σπανίως με τον άνθρωπο -

Η πτώση με το γδούπο

Η φαντασίωση με την πραγματικότητα

Τα γλυκά παιδιά με τα παιδιά

Η γλυκύτητα με τη λέπρα

Οι μολυσμένοι με το σύμβολο

- Ή τους μολυσμένους -

Τα νιάτα με τον πόθο

Η επιθυμία με την ηχώ

Η δύναμη με τους αγγέλους

Η εξίσωση με τη βιολογία

Ο γόνιμος με τη στείρα

Το πλήθος με το πλήθος

Ο μονόλογος με το μονόλογο

Το ξερίζωμα με την καρδιά

Το παρελθόν με το παρελθόν

Το φως -

Ζήσαμε μιά υπέροχη ζωή

Οι πεθαμένοι με τους πεθαμένους

Να επαναληφθεί !

ΒΕΡΟΝΙΚΗ ΔΑΛΑΚΟΥΡΑ

Απο το βιβλίο ΑΓΡΙΑ ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΦΩΤΙΑ, Εκδ. Άγρα, 1997

ΝΥΧΤΕΣ ΣΑΝ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ

ANDRÉ PIEYRE DE MANDIARGUES

NUITS

Des nuits parfois sont mornes.

Les jardins n' ont plus d' odeur

Il n' est plus de frisson aux feuilles

Le ciel bas est plus rouge entre tant de portiques

Les places sont hantées de spectrales statues

Qui passe en vain s' y hâte.

Des nuits s' appesantissent à l' égal des nos jours.

Nuits d' une vieille ville

Trop vieille

Sans oiseaux sans licornes

Sans cavaliers ni dames folles

Ni faons blessés ni biches ni loups-cerviers

Ni sang frais sur les murs des palais ancestraux.

Les jeux de mains les jeux de mots sont feux

Jeux de mots jeux de mains où l' amour s' égarait

Parmi les cascades les lucioles les pierreries

La mousse des dentelles rompues

Les écharpes de soie jetées sur des yeux fiers

Les rires sous les pluies de pétales.

Nuits comme un théâtre de velours défunt

Où s' exaltent nos souvenirs diminués.

Matins étayés de béquilles.

Il reste un goût de cendre et de pourri

Un goût de fleurs croupies d' eaux fanées

Ce goût d' être déçu qui nous plaît plus que tout.

ANDRÉ PIEYRE DE MANDIARGUES (1909-1991)

L' âge de craie, Gallimard, 1961

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ !

ΜΙΚΕΛΗΣ ΑΒΛΙΧΟΣ

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Στη φάτνη των χτηνών Χριστός γεννάται

χωρίς της Επιστήμης συνδρομή΄

η θεία Φύσις κάνει για μαμή

κι ο δράκος, σαν αρνί, θεός κοιμάται.

Αύριον, άντρας, σα ληστής κρεμάται -

νέα του κόσμου θέλει οικοδομή,

Σταυρό του δίνει ο Νόμος πληρωμή - ,

πλην άγιο φως στον τάφο του πλανάται.

Διάκοι του Βάαλ, δεν είναι δικός σας

αυτός της φάτνης ο φτωχός Χριστός,

που εκήρυξε για νόμο του τη χάρη.

Εσάς τιμή σας μόνη το στιχάρι.

Πομπές, θεοπομπές το ιδανικό σας,

κ’ είν’ ο Θεός σας, σαν κι εσάς, μιαρός !

ΜΙΚΕΛΗΣ ΑΒΛΙΧΟΣ (1844-1917)

ΜΙΑ ΕΡΩΤΗΣΗ

ISMAIL KADARE

Η ΝΥΧΤΑ ΤΗΣ ΣΦΙΓΓΑΣ

Όλος ο κόσμος τρέμει μπροστά μου. Κανένας όμως δε φαντάζεται πόσο τρέμω εγώ η ίδια.

Η αγωνία μου αρχίζει μόλις το πρώτο πέπλο της νύχτας πέσει πάνω στην πεδιάδα. Κάθε ίσκιος με ανθρώπινο σχήμα που πλανιέται στο βάθος με τρομοκρατεί, είτε τον προκαλούν τα σκοτάδια, είτε το φεγγαρόφωτο, είτε κάποιο πλάσμα ζωντανό. Ο καταραμένος φόβος πως ο ίσκιος αυτός μπορεί ν' ανήκει στον άνθρωπο που έρχεται σε μένα με τη μοιραία ερώτηση στην οποία δε θα μπορέσω ν' απαντήσω, με πετρώνει.

Ποτέ δεν είχα σκεφτεί ότι ο τρόμος που προξενώ θα πληρωνόταν με το ίδιο νόμισμα. Είμαι μάλιστα σίγουρη ότι ο φόβος που αισθάνομαι είναι πιο βαθύς από το φόβο που εμπνέω. Μπορεί να φαίνεται απίστευτο, είναι ωστόσο δυστυχώς αληθινό. Ενώ η δική τους αγωνία έχει μια μόνο πηγή, η δική μου μπορεί να προκληθεί από οτιδήποτε. Και τίποτα δεν είναι πιο φρικτό από μια ανησυχία που αγνοείς την αιτία της, από μια αγωνία που δεν έχει όνομα. Οι άνθρωποι με αποκαλούν Σφίγγα, κι εννοούν "πλάσμα ασφυκτικό". Πιστεύουν ειλικρινά πως εγώ τους καθιστώ ανίκανους να απαντήσουν στο αίνιγμα. Στην πραγματικότητα, οι ερωτήσεις που τους θέτω είναι πολύ κοινότοπες, αλλά όσα έχουν ακούσει για μένα τους τρομοκρατούν τόσο πολύ που, πριν καν απευθυνθώ σ' αυτούς, μπερδεύονται μες στα ίδια τους τα λόγια, πνίγονται, χάνουν όλη τη δύναμή τους.

Ποτέ, το αντιλαμβάνεσαι εύκολα, δεν τους περνάει απ' το νου να με ρωτήσουν αυτοί, όπως έχει συνομολογηθεί στην αρχική συμφωνία που με καθιέρωσε ως σφίγγα τους. Και όμως αυτή ήταν η βάση της συμφωνίας μας : θα είχα το δικαίωμα να τους τιμωρώ εάν δεν απαντούσαν στις ερωτήσεις μου και αντιστρόφως, θα είχαν το δικαίωμα να με ρωτήσουν και, εάν δεν έπαιρναν καμμία απάντηση, να μου επιβάλουν μία ποινή.

Σιγά-σιγά, αυτό το δεύτερο ενδεχόμενο παραμερίστηκε (η εκδίκησή μου, με την πρώτη τους παρόρμηση να εφαρμόσουν αυτή τη συμφωνία, έφερε αποτέλεσμα) και παρέμεινε πλέον μόνον το δικό μου δικαίωμα να τους υποβάλλω ερωτήσεις και να τους τιμωρώ.

Ωστόσο, μολονότι δεν ασκούν εδώ και πολύν καιρό αυτό το δικαίωμα, τίποτα δε δείχνει πως το έχουν λησμονήσει. Γνωρίζω πολύ καλά πως η ανάμνηση της αρχικής μας συμφωνίας μεταδίδεται από στόμα σε στόμα. Ακόμα κι αν κανείς μέχρι τούτη τη μέρα δεν την έχει εφαρμόσει, η ιδέα της εξακολουθεί να ζει μέσα στους ανθρώπους. Και όταν μια ιδέα παραμένει ζωντανή, αργά ή γρήγορα καρποφορεί.

Όλα αυτά μου έρχονται πάλι στο νου καθώς πλησιάζει το σκοτάδι. Παρά τις προσπάθειές μου, δεν μπορώ να πάψω να φαντάζομαι τον πρώτο άνθρωπο που, κατανικώντας το φόβο του, θα έρθει να μου υποβάλει μια ερώτηση. Όποια κι αν είναι, μαντεύω από τώρα πως θα με παραλύσει και δε θα μπορέσω να την απαντήσω. Και η σιωπή μου θα σημαδέψει την απαρχή της καταστροφής μου.

Η πτώση μου δεν θα είναι ίσως ακαριαία όπως η αστραπή, αλλά αυτή είναι μια πενιχρή παρηγοριά. Στην πραγματικότητα, μια αργή πτώση είναι πιο απελπιστική. Η φήμη της θα διαδοθεί από στόμα σε στόμα και θα με κλονίσει πιο πολύ από έναν σεισμό, θα διαβρώσει τα θεμέλιά μου. Και όταν οι μελλοντικές γενιές θα θυμούνται την ιστορία μου, επειδή το ανθρώπινο πνεύμα έχει την τάση να συμπυκνώνει τα γεγονότα, θα περιορίσουν τη μακριά περίοδο της παρακμής μου σε λίγες σύντομες στιγμές. Θα προτιμούσα την αιφνίδια κατάρρευση από τούτο το ύπουλο μαρτύριο, αυτό όμως, όπως και πλήθος άλλα πράγματα, δεν εξαρτάται από μένα.

Οι ίσκιοι του λυκόφωτος πυκνώνουν. Μαζί με την παγωνιά της νύχτας, μια αγωνία το ίδιο παγερή με διαπερνάει αδιάκοπα. Είναι η αγωνία που μόνη μου προκάλεσα με τη σκέψη μου πως όσο θα δυνάστευα τους ανθρώπους, τόσο θα απελευθερωνόμουν εγώ. Η μοίρα θέλησε το αντίθετο.

ISMAIL KADARE

Από το βιβλίο Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΣΟΦΙΑΣ & ΑΛΛΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ,

Μετάφραση ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΣΑΡΑΦΕΙΔΟΥ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ του ΕΙΚΟΣΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ, 1996

ΕΦΗΒΟ ΟΝΕΙΡΟ ΑΛΛΟΤΙΝΟ

SOPHIA DE MELLO BREYNER
VIAGEM

Naquele tempo era o Kaos

E as palavras do poema não irrompiam já como palmeiras

Por isso abandonou a cidade - o país natal

País perdendo dia a dia o seu rosto :

A pintura a cair das paredes - cães

Farejando o lixo -

Brutais os gestos - obscenas as palavras

De cada coisa a beleza destroçada

Por isso se evadiu e para Oriente

Navegou e de noite e lentamente

E um novo dia se abriu em sua frente

E era um país de tigres e palmeiras

Como em longínquo cismar adolescente

_____________________


ΤΑΞΙΔΙ

Τω καιρώ εκείνω ήταν το Χάος

Κι οι λέξεις του ποιήματος δεν ξεπροβάλλαν πια σαν φοίνικες

Γι αυτό εγκατέλειψε την πόλη - το γενέθλιο τόπο
Τη χώρα αυτή που μέρα με τη μέρα έχανε το πρόσωπό της :
Οι ζωγραφιές που πέφταν απ' τους τοίχους - σκυλιά
Που ρουθουνίζαν στα σκουπίδια -
Κτηνώδεις οι χειρονομίες - αισχρές οι λέξεις
Του κάθε πράγματος η ομορφιά συντρίμμια

Γι' αυτό δραπέτευσε άνοιξε πανιά
Προς την Ανατολή νύχτα ταξίδεψε κι αργά

Κι αίφνης καινούργια ημέρα ανοίχτηκε μπροστά του

Στη χώρα βρέθηκε της τίγρης και του φοίνικα
Σαν μέσα σε όνειρο αρχαίο εφηβικό

___________________

SOPHIA DE MELLO BREYNER (1919-2004)

Απο τη συλλογή ILHAS, 1989

μετέφρασε ο LOCUS SOLUS

ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΗ ΑΠ' ΤΗ ΒΡΟΧΗ

JULIA PRILUTZKY FARNY

YO DIGO: ESTOY CANSADA DE LA LLUVIA

Yo digo: estoy cansada de la lluvia,

de la neblina, de la bruma incierta.

Quiero volver al sol y estar contigo

simplemente, en la arena.

Comienzo a odiar el gris, me estorba el humo

y sé que la ceniza es harapienta.

Quiero mares de añil, y no estos ríos

hechos como de lodo y de miseria.

Cansada de llevar el duelo

de todas las penumbras, y las nieblas;

quiero un cielo con nubes en retazos

y una noche de estrellas.

Ah, no sentir temor de ser la llama:

no, ni de arder, ni de quemarse en ella.

Toda la vida fue un interrogante

sin eco ni respuesta,

todas las horas fueron lejanías:

hoy quiero ser por fin, una presencia.

JULIA PRILUTZKY FARNY

Antología del amor, 1975

ΣΤΟΝ ΚΑΥΚΑΣΟ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ

Γιώργος ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ

Βικέντιος ΚΑΡΜΠΟΝΑΡΟΣ

Ο ΣΥΝΟΝΟΜΑΤΟΣ

ή

Πέφτοντας στο κάθετο ρήγμα του λόγου

(απόσπασμα)

------------------------------------

---------------

Η γλώσσα είναι σκάφος που ανοίγεται στις θάλασσες και σ' όλα τα νερά του λόγου και με το πρυμνιό της έμβολο ανοίγει το σπήλαιο της φωνής και σκίζει τα λιμνόνερα της λαλιάς. Γυμνό σκαρί ορθόπλωρο, καλαφατισμένο, καλλικάρηνο. Δέρνεται απο μπουγάζια μακρών φωνηέντων και τραμπαλίζεται στο αντιμάμαλο των βραχέων, μα έχει να παραμερίσει και εκείνα που άλλοτε μακραίνουν και άλλοτε κονταίνουν απο μόνα τους (χωρίς κανείς άλλος να τα βάζει) μαζί μ' εκείνα που πάνε δυό-δυό και αβγαταίνουν, όταν είναι στην αρχή ή στο γέμισμά τους, τις πιο πολλές φορές μάλιστα και στο τέλος... στη χάση τους... και μαζί μ' εκείνα που, όταν παν να σβήσουνε, γίνονται τοσοδά μικρούλια και σχεδόν δεν τα βλέπεις, σχεδόν δεν νιώθεις τη γεύση τους. Δασύνονται, ψιλούνται, υπογράφονται, προσγράφονται, συναιρούνται, κεράννυνται, αφαιρούνται, υφαιρούνται, εκθλίβονται, συνιζάνουν, χασμώνται, συγκόπτονται, αναπτύσσονται, μετατίθενται, αφομοιώνονται, αντιμεταχωρούνται, συστέλλονται, διαστέλλονται, εκτείνονται, αντεκτείνονται, ανηφορίζουν ξαποφόβιστα στων χειλιών τα όρη, βρίσκουν σύμφωνη συντροφιά, γλιστρούν απάνω στο σμάλτο των δοντιών ατιθασαδάμαστα μαζί με άλλες παρέες, τις παίρνουν κι αυτές κοντά τους και με άλματα εις ύψος πάνε και γαργαλάνε καγχάζοντας του ουρανίσκου το στερέωμα, προτού μπουν μονά-μονά στη μύτη του λόγου ή βουτήξουν ρολλάροντας για μπάνιο στις ροές του σιέλου με τα γκέιζέρ του να συρρίζουν τα σίγματά τους ή και να τα παντρεύουν με αποπαίδια των χειλιών, με φαφούτικα δόντια και με πεπτωκότες αγγέλους του ουρανίσκου και ν΄ακούγεται έτσι όχι ένας μονός, αλλά ολόκληρος διπλός συριγμός, επίμονος, μιγαδικός, μαζί αποβολές, αναπτύξεις, μεταθέσεις, επενθέσεις, ενώσεις, συγχωνεύσεις, αφομοιώσεις, ανομοιώσεις, απλοποιήσεις, εν γένει τροπές, προ πάντων δε συμπνευματισμούς και άλλα πάθη συμφώνων. Η γλώσσα φράζει ολόβολη το σπήλαιο της φωνής, η γλώσσα ρουφάει ολόκληρη τη λίμνη της λαλιάς, κραταιή η γλώσσα βιάζεται να πά' να δεθεί στον Καύκασο του λόγου, το όρνιο του νου χιμάει και της σπάει το κύτος, της τσακίζει τα σανίδια, της κατατρώει τα σκώτια -όλους τους φωνήεντες αλλά και τους σύμφωνους εργάτες της-, η γλώσσα πάσχει, η γλώσσα υποφέρει δεσμώτισσα στον Καύκασο του λόγου, μα, στο τέλος, ναι, στο τέλος σπάει μόνη της τα καρφιά τα λογικά και τις αλυσίδες τις έλλογες, κατεβαίνει απο τον Καύκασο, κατεβαίνει πλαγιές, φαράγγια, χαράδρες, μπαίνει σε ρήγματα του φλοιού της γης κάθετα, χώνεται στο στόμα των ανθρώπων, στους καταπιόνες, στα κάθετα ρήγματα των προσώπων τους, τους ξαναφέρνει το πυρ, το νέο πυρ, καυκασιανή αυτή τους μαθαίνει ν' αμφισβητούν τον ήδη καθιερωμένο Όλυμπο της γνώσης, πιάνει με τα χέρια της τα ίδια ξύλα γερά, ξαναφτιάχνει πλοίο με μαστοριά πολλή του κτισιμάτου (που λέει κι ο Συνονόματος, ο μέγας αρχιμάστορας) ... ξαναφτιάχνει... ξαναχτίζει ένα καινούργιο, πιο γερό σκαρί, για να μπεί να ξαναφράξει ολόβολο το σπήλαιο της φωνής, για να ξαναρουφήξει ολόκληρη τη λίμνη της λαλιάς ...

-------------------------------------

----------------

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ

Απο το μυθιστόρημα

ΒΙΚΕΝΤΙΟΣ ΚΑΡΜΠΟΝΑΡΟΣ : Ο ΣΥΝΟΝΟΜΑΤΟΣ ή ΠΕΦΤΟΝΤΑΣ ΣΤΟ ΚΑΘΕΤΟ ΡΗΓΜΑ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ

Εκδόσεις GUTENBERG, Αθήνα 2007

ORANGE MACBETH

GEORGE MACBETH

THE ORANGE POEM

Not very long ago

One morning

I sat in my orange room

With my orange pencil

Eating an orange.

This,

I began to write,

Is the orange poem.

I shall become known

As the orange poet

For inventing

And first writing

The original

Perfect

And now famous

ORANGE POEM

Which this is.

Having written which

In my orange room

With my orange pencil

I turned over a new leaf

Which this is.

Meanwhile,

Inside the orange poem

A small man

With an orange pencil

Sat in an orange room

Eating an orange.

This, he began to write,

Is the orange poem.

GEORGE MACBETH (1932-1992)

COLLECTED POEMS 1958-1982, Hutchinson, 1989

Ο ΕΝΑΣ ΚΙ Ο ΑΛΛΟΣ

ANDRE BRETON

C' EST MOI OUVREZ

Les carreux d' air se brisent à leur tour

Il n' y a plus de miroirs depuis longtemps

Et les femmes se défendent jour et nuit d' être si belles

A l' approche des oiseaux qui vont se poser sur leur épaule

Elles renversent doucement la tête sans fermer les yeux

Le parquet et les meubles saignent

Une araignée lance sa toile bleue sur un cadre vide

Des enfants une lampe à la main s' avancent dans les bois

Ils demandent l' ombre des lacs aux feuilles

Mais les lacs silencieux sont trop attirants

On ne voit bientôt plus à la surface qu' une petite lampe qui baisse

Sur les trois portes de la maison sont cloués trois hiboux blancs

En souvenir des amours de l' heure

L' extrémité des leurs ailes est dorée comme les couronnes de papier qui tombent en tournoyant

des arbres morts

La voix de ces études met des charbons aux lèvres

Sous la neige le paratonnere charme les étoiles épervières

_______________

ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΑΝΟΙΞΕΤΕ

Τα τετράγωνα του αέρος σπάζουν με τη σειρά τους

Από καιρό πια δεν υπάρχουν καθρέφτες

Και οι γυναίκες καμώνονται μέρα και νύχτα πως δεν είναι τόσο ωραίες

Όταν πλησιάζουν τα πουλιά που πρόκειται να καθίσουν στον ώμο τους

Γέρνουν πίσω το κεφάλι απαλά χωρίς να κλείσουν τα μάτια

Το παρκέτο και τα έπιπλα στάζουν αίμα

Μιά αράχνη στέκει στο κυανό της δίχτυ επάνω σ' ένα άδειο πτώμα

Παιδιά κρατώντας ένα φανάρι προχωρούν μέσα στα άλση

Ζητούν απο τα φύλλα τον ίσκιο των λιμνών

Μα οι σιωπηλές λίμνες ασκούν μεγάλη έλξη

Τώρα πια δεν φαίνεται στην επιφάνεια παρά ένα μικρό φανάρι που χαμηλώνει

Στις τρεις πόρτες του σπιτιού είναι καρφωμένες τρείς άσπρες κουκουβάγιες

Την ανάμνηση των ερώτων της ώρας

Η άκρη των φτερών είναι χρυσωμένη σαν τις χάρτινες κορώνες που πέφτουν τροβιλιζόμενες απο τα νεκρά δένδρα

Η φωνή αυτών των μελετών βάζει γαϊδουράγκαθα στα χείλη

Κάτω απο το χιόνι το αλεξικέραυνο γοητεύει τα γεράκια

______________

ANDRE BRETON (1896-1966)

Μετάφραση ΑΝΔΡΕΑΣ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ

O FADO AMADO

AMALIA RODRIGUES

AMOR DE MEL, AMOR DE FEL

Tenho um amor

Que não posso confessar
Mas posso chorar
Amor pecado, amor de amor

Amor de mel, amor de flôr

Amor de fel, amor maior

Amor amado

Tenho um amor
Amor de dôr, amor maior
Amor chorado em tom menor
Em tom menor, maior o fado
Choro a chorar
Tornando maior o mar
Não posso deixar de amar
O meu amor em pecado

Foi andorinha
Que chegou na primavera
Eu era quem era
Amor pecado, amor de amor
Amor de mel, amor de flôr
Amor de fel, amor maior
Amor amado

Tenho um amor
Amor de dôr, amor maior
Amor chorado em tom menor
Em tom menor, maior o fado
Choro a chorar
Tornando maior o mar
Não posso deixar de amar
O meu amor em pecado

Fado maior
Cantado em tom de menor
Chorando o amor de dôr
Dôr d'um bem e mal amado

Στίχοι της AMALIA RODRIGUES

Μουσική του CARLOS GONÇALVES

_____________________________________________________

AMOUR DE MIEL, AMOUR DE FIEL / SWEET LOVE, BITTER LOVE

J’ai un amour / I have a love
Que je ne peux confesser / That I can't confess
Mais que je peux pleurer / But it's one I can mourn
Amour pêché, amour d’amour / Sinful love, loving love
Amour de miel, amour de fleur / Sweet love, honeyed love
Amour de fiel, amour majeur / Bitter love, love in a major key
Amour aimé / Beloved love

J’ai un amour / I have a love
Amour de douleur, amour majeur / Love of pain, love in a major key
Amour pleuré en ton mineur / Love mourned in a minor key
En ton mineur, majeur est le fado / In minor key, major is for fado
Je pleure à en pleurer / I weep to mourn it
Rendant la mer plus grande / My tears pour into the sea
Je ne peux cesser d’aimer / I cannot stop loving
Mon amour en pêché / My sinful love

Je fus l’hirondelle / I was the swallow
Qui arriva au printemps / That arrived in spring
J’étais qui j’étais / I was who I was
Amour pêché, amour d’amour /Sinful love, loving love
Amour de miel, amour de fleur / Sweet love, honeyed love
Amour de fiel, amour majeur / Bitter love, love in major key
Amour aimé / Beloved love

J’ai un amour / I have a love
Amour de douleur, amour majeur / Love of pain, love in a major key
Amour pleuré en ton mineur / Love mourned in a minor key
En ton mineur, majeur est le fado / In a minor key, major is for fado
Je pleure à en pleurer / I weep to mourn it
Rendant la mer plus grande / My tears pour into the sea
Je ne peux cesser d’aimer / I cannot stop loving
Mon amour en pêché / My sinful love

Fado majeur / Fado in major
Chanté en ton mineur / Sung in minor key
Pleurant l’amour de douleur / Mourning the love of pain
Douleur d’un bien et mal aimé / Pain of a well- and ill-beloved

Στίχοι της AMALIA RODRIGUES

Μουσική του CARLOS GONÇALVES

ΣΥΜΒΙΩΣΙΣ

ΒΕΡΑ ΡΟΔΗ

ΣΥΜΒΙΩΣΙΣ

ο πιτσιρίκος με τα στραβά πόδια χάζευε τις πεταλούδες,

ενώ εκείνες κάναν έρωτα στις μαργαρίτες.

ο φασουλής συστρέφοντας τα χέρια του

κορόιδευε και ζύγιζε τα γέλια.

η βασίλισσα στο σκάκι περίμενε τη σειρά της,

κάτω απο τα μαλακά δάχτυλα της κυρίας,

που με πονηρία πούλαγε ερωτισμό στον ψευτοβασιλιά

ψιθυρίζοντας μελωδίες με σαγήνη

στο νέο με το λαδωμένο κεφάλι.

η ηλεκτρική λάμπα

σκόρπιζε τις σκέψεις του ηλικιωμένου,

ρίχνοντας παραφωνίες

στον κυκεώνα του παρελθόντος.

η ξανθούλα της γειτονιάς

άπλωνε ολόλευκα σεντόνια

πάνω απο το μπαλκόνι της,

στη μοναξιά της η άλλη έφτιαχνε όνειρα

με τους καπνούς του τσιγάρου της.

δύο γκρίζα περιστέρια

ασπάζονταν στην οροφή κάποιου σπιτιού.

μιά χαρτορίχτρα αναποδογυρίζοντας ένα φλυτζάνι

πάσχιζε να μάθη την αλήθεια.

ΒΕΡΑ ΡΟΔΗ

Απο τη συλλογή ΔΟΣΜΕΝΑ ΜΟΡΙΑ, εκδ. Ίκαρος, 1964

ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΞΑΝΑ !

ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΞΑΝΑ !

Ο ornithologicus κατεβάζει τα ρολά για ένα μήνα και βάλε. Ο LOCUS SOLUS και η συμβία του την κοπανάνε για τόπους μακρινούς κι ονειρεμένους - μια μικρή γεύση μπορείτε να πάρετε απο τις δύο φωτογραφίες. Ε, ναι, θα είμαστε εκεί! Το χρωστάμε στον εαυτό μας γιατί ο χρόνος τρέχει σαν τρελός. Ό,τι προλάβουμε λοιπόν. Θα τα ξαναπούμε αρχές Δεκέμβρη. Ειρήνη πάσι και να πίνετε κόκκινο κρασί στην υγειά μας !

Η ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ

ANDREA CAMILLERI

Ο ΖΥΘΟΠΟΙΟΣ ΤΟΥ ΠΡΕΣΤΟΝ

Απόσπασμα

----------------------------------------------------

-----------------------------

Εδώ πρέπει ν’ ανοίξουμε μια παρένθεση. Κανονικά, ο μαρκήσιος Κονίλιο ντέλλα Φαβάρα θα έπρεπε να είναι μέλος της «Λέσχης των Ευγενών» της Μοντελούζα, αφενός γιατί είχε ευγενική καταγωγή και αφετέρου επειδή είχε μεγάλη περιουσία. Μια άσχημη μέρα όμως τον προηγούμενο χρόνο, έτυχε η περιφορά του αγάλματος του Ιωσήφ να περάσει κάτω από τα παράθυρα της λέσχης. Ο μαρκήσιος Μανφρέντι βγήκε στο μπαλκόνι για να δει τη λιτανεία. Για κακή του τύχη, δίπλα του ήρθε και στάθηκε ο βαρόνος Λεολούκα Φιλό ντι Τερραζίνι, φανατικός καθολικός και μέλος του Τάγματος του Αγίου Φραγκίσκου της Ασίζης. Μόνο εκείνη τη στιγμή - ποτέ πριν στη ζωή του δεν το είχε σκεφτεί - ο μαρκήσιος πρόσεξε πόσο ηλικιωμένος φαινόταν ο Ιωσήφ. Άρχισε να παρατηρεί αυτή τη διαφορά ηλικίας ανάμεσα στον Ιωσήφ και στη Μαρία και κατέληξε σ’ ένα συμπέρασμα που έκανε το λάθος να το εκφράσει μεγαλόφωνα:

«Κατά τη γνώμη μου, αυτός ο γάμος έγινε για να καλυφθεί μια κατάσταση».

Μπορεί να ήταν ένα παιχνίδι από κείνα που παίζει καμιά φορά η μοίρα, γιατί την ίδια ακριβώς σκέψη έκανε και ο βαρόνος Λεολούκα, ο οποίος ένιωσε αμέσως μεγάλη δυσφορία εξαιτίας της βλασφημίας που πέρασε από το μυαλό του. Κάθιδρος, κατάλαβε πολύ καλά τί εννοούσε ο μαρκήσιος μ’ εκείνη τη φράση.

«Τολμάτε να επαναλάβετε αυτό που μόλις είπατε;»

Τον προκάλεσε με μάτια που φαίνονταν σαν αναμμένα κάρβουνα, ενώ με το δείκτη του δεξιού του χεριού έστριβε το μουστάκι του.

«Και βέβαια».

«Μισό λεπτό, θέλω να σας προειδοποιήσω ότι αυτό που θα πείτε μπορεί να έχει συνέπειες».

«Στα παλιά μου τα παπούτσια οι συνέπειες. Βλέπετε, μου φαίνεται ότι ο Ιωσήφ ήταν πολύ ηλικιωμένος για να τα καταφέρνει με τη Μαρία».

Δεν μπόρεσε να πει περισσότερα, γιατί η μπουνιά του βαρόνου τον χτύπησε σαν κεραυνός, εξίσου όμως αστραπιαία και καθόλου ιπποτική ήταν η κλοτσιά που του έριξε ο μαρκήσιος στα αχαμνά. Ο βαρόνος έπεσε κάτω διπλωμένος στα δυο, με κομμένη την ανάσα. Κάλεσαν ο ένας με τον άλλο σε μονομαχία και για όπλο διάλεξαν το ξίφος. Ο βαρόνος τραυμάτισε το μαρκήσιο ελαφρά, αλλά ο τελευταίος έφυγε από τη λέσχη της Μοντελούζα.

«Είναι άνθρωποι με τους οποίους δεν μπορείς να συζητήσεις».

Έτσι λοιπόν έκανε αίτηση εγγραφής στη λέσχη της Βιγκάτα και τον δέχτηκαν με μεγάλο ενθουσιασμό, μια και ευγενή δεν έβλεπαν ούτε με κιάλια, αφού όλα τα μέλη της ήταν έμποροι, δάσκαλοι, υπάλληλοι και γιατροί. Η παρουσία του θεωρήθηκε τιμή για τη λέσχη.

----------------------------------------------------

-----------------------------

ANDREA CAMILLERI, Ο ΖΥΘΟΠΟΙΟΣ ΤΟΥ ΠΡΕΣΤΟΝ, μτφ. Φωτεινή Ζερβού, εκδ. Πατάκη 2003

ΛΕΞΕΙΣ ΛΕΝΕ ...

ΕΛΕΝΗ ΓΙΑΝΝΑΤΟΥ

λέξεις έκδοτες

Είσαι ένα χαλίκι∙
Η αστοχία σου θα εξαντλούσε
Ακόμη και του Δημοσθένη το σθένος

Το στόμα σου γίνεται
Φραγγέλιο
Κάθε φορά που μας περνάς
Για ζέβρες
Τα μάτια σου πιο σκιστά
Κι απ’ τα καπούλια της βρισιάς

Της καρδιάς σου το πιγούνι
Μας γρατζουνά
Ριπίδι
Τ’ ακορντεόν της αγκαλιάς σου
Μας αφήνει
Με τα ρουθούνια διεσταλμένα

Μουτζουρωμένες
Στα σάλια και στον ιδρώτα σου
Άτεγκτες
Εμείς
Εσύ
Σα σπίρτο βρεγμένος

Είσαι
Ένας λεκές στα σκέλια της πολυθρόνας
Ένα λαρύγγι χωρίς τις σκάλες της δίψας του
Για να κατεβάσεις
Τη σημασία μας στους αστραγάλους
Λαχανιάζουμε
Σαν κοινές σελίδες

Μας κατηγορείς
Ότι είμαστε έκδοτες∙
Προσφερόμαστε στον καθένα

Αν δεν ανάλωνε νωρίς
Στα φερμουάρ τα δόντια της
Η φαφούτα σου φαντασία
Θα ήταν
Προς ποιητή οι οργασμοί μας.

ΕΛΕΝΗ ΓΙΑΝΝΑΤΟΥ

LE COURAGE D' ESPERER

BERNARD DELVAILLE

LA FIN DES TEMPS

Nous regarderons brûler les fleuves sous les ponts

nous regarderons les incendies à la tombée du crépuscule

nous assisterons à la fin de l' éternité

Les égouts répandront des odeurs d' au-delà

L' herbe rouge des deuils

poussera entre les passages cloutés

Nos lèvres desséchées chercheront l' alcool triste

les jardins agiteront leurs fleurs

comme des signaux de détresse

Ce sera le dernier jour du monde

Peut-être que l' impatience de mourir

nous donnera le courage d' espérer

BRUNO DELVAILLE (1931-2006)

Απο το OEUVRE POETIQUE, Ed.La Table Ronde,2006

ΜΕΣ ΣΤΗΝ ΩΡΑΙΑ ΝΥΧΤΙΑ ΤΟΥ ΘΕΡΟΥΣ...

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΜΠΑΡΑΣ

ΠΕΡΝΟΥΝ ΟΙ ΑΣΙΑΤΕΣ

Ελέφαντες λευκοί,

σειρά μεγάλη συνοδείας,

μέσα στη νύχτα εχτές

περάσαν απ' τους δρόμους τους στενούς

και τους απόλυτα ήσυχους

της πολιτείας.

Ήτανε λίγο στεναχωρημένα

τα ιερά παχύδερμα.

Όλη η μεγαλοπρέπειά τους

σε χτυπητή βραδυπορούσε αντίθεση

με το φτωχό της πολιτείας περιβάλλον.

Στα νώτα τους,

οι Μεγιστάνες της Ασίας,

θαυμάσια ντυμένοι

με υφάσματα πολυτελή

της Βιρμανίας,

ταλάντευαν τα μελαψά

και ηδυπαθή και νωχελή

ωραία σώματά τους.

Πλήθος αστέρων είχε ο ουρανός,

το πιο γλυκό χρυσό της η σελήνη,

οι δούλοι τους εκαίαν αφειδώς

τ' αρώματά τους

κι ο ηδονικός και ράθυμος καπνός

υψώνουνταν προς τ' αστρικά τα σμήνη.

Πράσινες κι ερυθρές ανταύγειες

οι σμάραγδοι και τα ρουμπίνια αφήνανε

κι οι αδάμαντες αστράφτανε ταχείς

σαν στιγμιαία πάθη,

σφοδρά πάθη.

Οι δούλοι,

ακολουθία πολυπληθής,

καθείς τους και δικό του έχοντας δούλο,

κι οι Μεγιστάνες απ' τα νώτα τ' ασφαλή

των ελεφάντων

ολόγυρά τους έριχναν

περίεργες ερωτήσεις:

- Γιατί να υπάρχει τόση κρίσις,

τόση κρίσις...

Έτσι πηγαίναν όλοι τους,

ιππόται της νιρβάνας

και της αταραξίας βασιλείς,

έτσι χαθήκαν νωχελείς

μες στην ωραία νυχτιά του θέρους...

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΜΠΑΡΑΣ

Απο το ΑΘΡΟΙΣΜΑ, Κέδρος, 1983

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΣΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ

ΠΡΟΣΟΧΗ !


ΤΟ ΠΑΡΟΝ POST ΟΛΟ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΘΑ ΠΡΟΗΓΕΙΤΑΙ.
ΟΙ ΝΕΟΤΕΡΕΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ.



ΒΙΒΛΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

Απο σήμερα και για όλο το καλοκαίρι, οι φίλοι και οι επισκέπτες του ornithologicus μπορούν να προτείνουν βιβλία για τις επερχόμενες διακοπές μας. Όποιος επιθυμεί μπορεί να γράψει τις προτάσεις του μέχρι τα τέλη Αυγούστου. Εννοείται πως δεν χρειάζεται να περιοριστούμε στις εκδόσεις των τελευταίων εβδομάδων, αλλά καλό θα ήταν τα προτεινόμενα βιβλία να εξακολουθούν να κυκλοφορούν. Είμαι σίγουρος ότι θα ανταποκριθείτε με κέφι στην πρόσκληση και αναμένω να τραβήξετε λαγούς απ' τα καπέλα σας. Και για να δώσω το καλό παράδειγμα πρώτος εγώ, ο αναμάρτητος LOCUS SOLUS, ιδού τι Μπαγκς Μπάνι τράβηξα απο τον χιλιοφορεμένο μου εκουατοριανό panama :

1. RAYMOND QUENEAU : ΤΑ ΓΑΛΑΖΙΑ ΑΝΘΗ (εκδ. Καστανιώτη)

2. MICHEL WINOCK: Ο ΣΤΑΘΜΟΣ ΤΟΥ ΒΟΡΡΑ (εκδ. Πόλις)

3. S. I. WITKIEWICZ : ΑΔΗΦΑΓΙΑ (εκδ. Κέδρος)

4. JULIAN BARNES : Ο ΠΑΠΑΓΑΛΟΣ ΤΟΥ ΦΛΩΜΠΕΡ (εκδ. Μεταίχμιο)

5. IRENE NEMIROVSKY : ΓΑΛΛΙΚΗ ΣΟΥΊ΄ΤΑ (εκδ. Πατάκη)

6. ALESSANDRO BARICCO : ΧΙΛΙΑΕΝΝΙΑΚΟΣΙΑ (εκδ. Άγρα)

7. FRANCOIS MASPERO : ΟΙ ΜΕΛΙΣΣΕΣ ΚΑΙ Η ΣΦΗΚΑ (εκδ. Σοκόλη)

8. HERVE LE TELLIER : Ο ΚΛΕΦΤΗΣ ΤΗΣ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑΣ (εκδ. Opera)

9. PATRICK MODIANO : Η ΜΙΚΡΗ ΜΠΙΖΟΥ (εκδ. Πόλις)

10. JUAN RULFO : ΠΕΔΡΟ ΠΑΡΑΜΟ (εκδ. Πατάκη)

Ο λόγος τώρα σ' εσάς !

ΚΑΛΑ ΔΙΑΒΑΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΟΣ ΕΙΔΟΥΣ ΑΠΟΛΑΥΣΕΙΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΣΑΣ !

ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΤΟ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ

Ο ORNITHOLOGICUS ΚΑΤΕΒΑΖΕΙ ΤΑ ΡΟΛΑ!

Ο LOCUS SOLUS ΚΑΙ ΤΟ ΕΤΕΡΟΝ ΤΟΥ ΗΜΙΣΥ ΤΗΝ ΚΟΠΑΝΑΝΕ!


ΑΥΤΟΣ ΜΕΝ ΘΑ ΠΝΙΓΕΙ ΣΤΗΝ CAIPIRINHA ΚΑΙ ΤΟ MOJITO,
ΕΚΕΙΝΗ ΔΕ ΘΑ ΒΥΘΙΣΤΕΙ ΣΤΗΝ PINA COLADA ΚΑΙ ΤΟ BLACK RUSSIAN,
ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΜΑΖΙ ΘΑ ΛΙΚΝΙΖΟΝΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΗΧΟΥΣ ΤΗΣ BOSSA NOVA ΚΑΙ ΤΟΥ BOLERO !

ΔΕΝ ΛΕΝΕ ΠΟΥ ΠΑΝΕ, ΟΥΤΕ ΚΡΑΥΓΑΖΟΥΝ "ΟΣΤΙΣ ΘΕΛΕΙ ΟΠΙΣΩ ΜΑΣ ΕΛΘΕΙΝ" ΓΙΑΤΙ ΓΟΥΣΤΑΡΟΥΝ ΝΑ ΧΑΙΡΟΝΤΑΙ ΜΟΝΟΙ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ, ΤΟΝ ΗΛΙΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΡΜΥΡΑ!


ΕΥΧΟΜΑΣΤΕ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΣΑΣ ΝΑ ΖΗΣΕΤΕ ΠΑΡΟΜΟΙΕΣ ΚΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ !

ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΛΙ ΚΟΝΤΑ ΣΑΣ ΤΟ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ ΜΕ ΤΟ ΙΔΙΟ ΚΕΦΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΧΑΡΑ ΠΟΥ ΣΑΣ ΕΙΧΑΜΕ ΔΕΙΞΕΙ ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ.

ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΠΙΣΚΕΨΕΙΣ, ΤΙΣ ΟΜΟΡΦΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΧΑΡΙΣΑΤΕ ΚΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΩΡΑΙΑ ΚΑΙ ΚΑΛΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΜΑΘΑΤΕ!


ΟΛΟΙ ΕΔΩ ΤΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΣΕΖΟΝ ΓΕΜΑΤΗ ΛΕΞΕΙΣ ΚΑΙ ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΠ’ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ .



VIVE LA REPUBLIQUE !!!

ΕΚΤΟΣ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ

FAYROUZ

YA TAIR

O BIRD

O bird flying

on the tip of the world

If you would only tell

the beloved about me

O bird.

Go ask the one who is alone

and wounded, all remedies of no avail

pained and not telling

what pains him

and in his memory recur

nights of childhood.

O bird who carries

the color of trees

in which there's nothing but boredom

and waiting

with the sun's eye I wait
on coldness of stone

the hands of reparation shake me

and I am troubled.

I beseech you by your teachers

which are equal to my days

I beseech by the thorn-rose and the wind

if you are going toward those

whom I love

and were love to erupt again

take me even for one minute

and return me.

_______________

From FAIROUZ, Legend and Legacy

Lyrics & Music: RAHBANI Brothers

Η ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΑΥΤΟΧΕΙΡΙΑΣ

CARLO FRABETTI

ΟΙ ΑΥΤΟΧΕΙΡΟΙ ΤΟΞΟΤΕΣ

Το τόξο είναι ένα όπλο που παρουσιάζει έναν σημαντικό περιορισμό: δεν μπορεί να σου χρησιμέψει για ν' αυτοκτονήσεις.

Αν και θα ήταν ακριβέστερο αν λέγαμε ότι δεν είναι εύκολο με το βέλος να θέσει κανείς τέλος στην ίδια του τη ζωή, δεν είναι και κάτι ακατόρθωτο, όπως το απέδειξαν τρεις ξακουστοί τοξότες που αυτοκτόνησαν στους ηρωικούς χρόνους.

Ο πρώτος απ' αυτούς στόχευε με τόση ακρίβεια, ώστε, όταν αποφάσισε να εγκαταλείψει αυτή την κοιλάδα των δακρύων, το μόνο που είχε να κάνει, ήταν να εξαπολύσει ένα βέλος προς το ζενίθ. Η σα'ί'τα υψώθηκε τόσο κάθετα, ώστε, όταν εξαντλήθηκε η ορμή της κι έφτασε στο σημείο του μέγιστου ύψους της, επέστρεψε λόγω της βαρύτητας ακριβώς απ' την ίδια τροχιά και καρφώθηκε στο κεφάλι του αυτόχειρα.

Ο δεύτερος τοξότης ήταν ταχύτατος. Εκτόξευσε οριζοντίως το τελευταίο βέλος του, κι ύστερα έτρεξε ξοπίσω του, το έφτασε, το προσπέρασε, μπήκε μπροστά του και το δέχτηκε στην καρδιά του.

Ωστόσο, αυτά τα δύο ωχριούν μπροστά στο κατόρθωμα του τρίτου. Αυτός ήταν τόσο δυνατός κι είχε ένα όπλο τόσο ισχυρό, ώστε, τεντώνοντας το τόξο του ώς το μη παρέκει, για πρώτη και τελευταία φορά, στόχευσε στον πολύ μακρινό εχθρό του, που ήταν ο ίδιος του ο εαυτός. Το βέλος έκανε το γύρο της Γης και σφηνώθηκε θανάσιμα στην πλάτη του.

CARLO FRABETTI
Μετάφραση Αχιλλέας Κυριακίδης
Απο το βιβλίο Η ΣΙΩΠΗ ΤΗΣ ΚΑΜΗΛΟΠΑΡΔΑΛΗΣ, εκδ. OPERA, 2002

ΠΡΙΝ ΜΑΤΩΣΕΙ Ο ΗΛΙΟΣ

ΤΑΣΟΣ ΠΑΠΠΑΣ

Ο ΛΥΚΟΣ ΤΗΣ ΑΥΓΗΣ

Της αυγής ο λύκος ξεγυμνώνει

κάτασπρα τα δόντια του - ποιός ψάχνει

τον αγέρα; - ένα άλογο απο πάχνη

κι όνειρο απ' το πήδημα ζυγώνει,

του φεγγαριού. Κρατήσου με το γκέμι

σου άτρεμο στον άνεμο μακρυά μου

φοβερό ξημέρωμα - εδώ τρέμει

και σφυρίζει η νύχτα στην καρδιά μου.

Άσπρη σαν το κόκκαλο - ώς τη φρίκη

ξεδιπλώνεται η έρημος, κ' η Σιέρρα

γέρνει μακρυκέρατη και γλύφει

μ' αναμμένες γλώσσες τον αγέρα.

Μεθυσμένοι οι γκάουτσος κυνηγούνε

το άστρο τους απάνω απο τη Σιέρρα.

Πίσω απο την τρέλλα τους πηδούνε

παίζοντας τους λάσσους στον αγέρα.

Οι πιστολοθήκες στα νεφρά τους

φλόγα χαμηλόζωστη ώς την κρίσι-

μη στιγμή που ο θάνατος μακρυά τους

την διπλή αστραπή τους θα ζυγίσει.

Μεσ' τη φρίκη σου άτρεμος ζυγίσου

κάθετος σταυρός, ως πριν να πέσει

ο φαλακροκόρακας, στη μέση

στέκει της σιωπής και της κραυγής σου.

Πάει να σμίξει ο λύκος του θανάτου

με την αμφιλύκη του - έχουν φύγει

τα τραγούδια σου, άτρομοι κολλήγοι

τά' διωξαν με τ' άλογα εκεί κάτου...

Πριν ματώσει ο ήλιος, θα σου κλέψω

το στερνό τραγούδι σου - τρία μέτρα

γης κεραυνωμένης, να φυτέψω

το ξερό σπηρούνι σου στην πέτρα.

ΤΑΣΟΣ ΠΑΠΠΑΣ (1921-1999)

Απο τα ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΟΥ ΠΑΘΑΝΑΡΕΣ, 1948

LA RESTAURACIÓN DEL PRODIGIO

JUAN JOSÉ ARREOLA

METAMORFOSIS

Como un meteoro capaz de resplandecer con luz propria a mediodía, como un joyel que contradice de golpe a todas las moscas de la tierra que cayeron en un plato de sopa, la mariposa entró por la ventana y fue a naufragar directamente en el caldillo des lentejas.

Deslumbrado por su fulgor instantáneo (luego disperso en la superficie grasienta de la comida grasera), el hombre abandonó su rutina alimenticia y se puso immediatamente a restaurar el prodigio. Con paciencia maniática recogió una por una las escamas de aquel tejado infinitesimal, reconstruyó de memoria el dibujo de las alas superiores e inferiores, devolviendo su gracia primitiva a las antenas y las patitas, vaciando y rellenando el abdomen hasta conseguir la cintura de avispa que lo separa del tórax, eliminando cuidadosamente en cada partícula preciosa los más ínfimos residuos de manteca, desdoro y humedad.

La sopa y la vida conyugal se enfriaron definitivamente. Al final de la tarea, que consumió los mejores años de su edad, el hombre supo con angustia que había disecado un ejemplar de mariposa común y corriente, una Aphrodita vulgaris maculata de esas que se encuentran a millares, clavadas con alfileres, en toda la gama de sus mutaciones y variantes, en los más empolvados museos de historia natural y en el corazón de todos los hombres.

JUAN JOSÉ ARREOLA (1918-2001)

ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΚΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ

WALLACE STEVENS

THE HOUSE WAS QUIET AND THE WORLD WAS CALM

The house was quiet and the world was calm.

The reader became the book; and summer night

Was like the conscious being of the book.

The house was quiet and the world was calm.

The words were spoken as if there was no book,

Except that the reader leaned above the page,

Wanted to lean, wanted much most to be

The scholar to whom the book is true, to whom

The summer night is like a perfection of thought.

The house was quiet because it had to be.

The quiet was part of the meaning, part of the mind:

The access of perfection to the page.

And the world was calm. The truth in a calm world,

In which there is no other meaning, itself

Is calm, itself is summer and night, itself

is the reader leaning late and reading there.

WALLACE STEVENS (1879-1955)
Απο τα SELECTED POEMS, London, 1965

ΤΟΠΙΟ ΤΟΥ ΝΟΥ

ΖΗΣΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ

ΧΡΩΜΑΤΙΚΗ ΚΛΙΜΑΚΑ

Άνεμος παίρνει τις ποδιές των κοριτσιών και σύννεφα μιλάνε
ψιθυριστά με τις κορφές και πόδια σ' αμμουδιές
κι' η κλάψα των γλάρων κι' εγώ που φωνάζω
σ' αυτό το τοπίο του νου, μοναχός.
Άνεμος παίρνει τα φύλλα, πουλιά και φίδια στις κρύπτες τους΄
φθινόπωρο απαλό, μιλώ μ' όλο τον κόσμο του θεού.
Τ' άδειου η χαρά ψιθυριστά με τις κορφές
σ' αυτό τον τόπο.
Του λάρυγγα γέλια στης κοιλάδας το χείλος΄
μύλος γυρνά, λευκά πανιά και συνοδεία
εσπερινού φτωχού και βήματα στην άμμο.
Οι φύλακες ξεκίνησαν, έμεινα εγώ κυνηγημένος΄
πήραμε λόγους σαν όπλα και πάμε στ' άδειου το σπήλαιο
χωρίς θησαυρό.

Φωνάζω΄ φωνάζω, η βροχή αντηχεί, ψυχή της γης
και ζαρώνω στη γη εν σιγή.

Άνεμος πήρε τις ποδιές και σύννεφα
ψιθυριστά μιλάνε στις κορφές΄ κρυφές
φωνές με τραβούν, κι' αφήνω τη χώρα κι' αφήνω το σπήλαιο
δώρο των πτηνών και των φιδιών΄
γύπας αλλού καρτερεί την αγιοσύνη μου
στους βράχους απαλά΄ μιλά το γεράκι στα ύψη.

ΖΗΣΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ
Απο τα ΠΟΙΗΜΑΤΑ 1934-1953, εκδ. Κέδρος, 1977

ΣΤΗ ΜΥΤΗ ΜΙΑΣ ΒΕΛΟΝΑΣ

NORGE

SUR LA POINTE

Tu crois que c' est gai de vivre nu,

Tout nu sur la pointe d' une aiguille

Avec tout ce vide autour de soi,

Avec tout ce creux dans les poumons,

Tout nu sur la pointe d' un aiguille

Sans un grain de sable pour s' asseoir

Et sans un nuage pour dormir,

Sans une chanson dans les oreilles

Tout nu sur la pointe d' une aiguille

Avec tout ce froid, ce froid, ce froid

Et ce ciel muet sur les épaules,

Tu crois que c' est gai de vivre mort

Dans l' abîme d' être et ne pas être,

Debout sur la pointe d' une aiguille?

_____________________

ΣΤΗ ΜΥΤΗ

Θαρρείς πως χαίρεται κανείς να ζει γυμνός

Ολόγυμνος στη μύτη μιάς βελόνας

Μ' όλο τούτο το κενό γύρω του,

Μ' όλο τούτο το άδειο μες στα στήθια,

Ολόγυμνος στη μύτη μιας βελόνας

Χωρίς έναν κόκκο άμμου για να καθίσει

Και χωρίς ένα σύννεφο να κοιμηθεί,

Χωρίς ένα τραγούδι στ' αυτιά

Ολόγυμνος στη μύτη μιάς βελόνας

Μ' όλο τούτο το κρύο, τούτο το κρύο, τούτο το κρύο

Και το βουβό ουρανό στις πλάτες,

Θαρρείς πως χαίρεται κανείς να ζει νεκρός

Στην άβυσσο της ύπαρξης και της ανυπαρξίας

Ορθός στη μύτη μιάς βελόνας;

NORGE (1899-1990)

Μετάφραση Σωτήρης Γ. Τσαμπηράς

Απο την ανθολογία ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΓΑΛΛΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΒΕΛΓΙΟΥ

Εκδ. Πρόσπερος, 1991

ΚΛΑΝ ΜΑΪ ΠΟΥΤΣ

ΠΑΝΟΣ ΚΟΥΤΡΟΥΜΠΟΥΣΗΣ

ΚΛΑΝ ΜΑΪ ΠΟΥΤΣ : η προέλευση

Επ' ευκαιρίας της απελευθέρωσης των Αθηνών απο τον ναζιστικό ζυγό - χωρίς να αναφερθούμε στις υπόλοιπες ελληνικές γαίες και νήσους και εξαιρώντας, δυστυχώς, τις γαίες της Μικράς Ασίας, Κύπρου, Ανατολικής Θράκης και Κωνσταντινουπόλεως, Ανατολικής Ρωμυλίας, Βορείου Ηπείρου, Καλαβρίας, Σικελίας, Μασσαλίας και Καταλωνίας - και όταν ο βρεταννικός στρατός, γνωστός τοπικά ως ''Εγγλεζάκια με κοντά παντελονάκια κι απο πίσω ένα σύνταγμα ινδών'', κάναν κάπως κατοχή στην πρωτεύουσα ίνα εμποδίσουν τους άνδρες του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ απ' το να πραγματοποιήσουν το όνειρό τους, ένας ικανός αριθμός άστεγων και ορφανεμένων πιτσιρίκων εύρηκαν προσοδοφόρο επάγγελμα ως λουστράκια, περιπολώντας με μικρά αυτοσχέδια κασελάκια όλα τα σημεία της Αθήνας όπου εσύχναζαν Εγγλεζάκια αξιωματικοί και φαντάροι, ενοχλώντας τους συνεχώς για να τους λουστράρουν τα παπούτσια και τις μπότες τους. Έτσι, σύντομα πιάσαν μιά φράση που έλεγαν οι Βρεταννοί όταν θέλαν γυάλισμα, που ήταν ''clean my boots'', και άρχισαν να την χρησιμοποιούν σαν κράξιμο για να τραβάνε πελατεία.

Μονάχα που αυτό που άκουγαν τα πιτσιρίκια τα λουστράκια ήταν ''κλαν μάι πουτς'', όπου γι' αυτούς τους μικρούς μπαγασάκους εννοούσε ''κλάνε μου τον πούτσο'' σε σπασμένα ελληνικά. Και τους έκανε πολύ κέφι να διαλαλάνε όλη μέρα ''κλαν μάι πουτς'' στα Εγγλεζάκια-με-κοντά-παντελονάκια, βρίζοντας τους την ίδια ώρα που τους πιάναν και πελάτες. Οι Βρεταννοί διασκέδαζαν που οι μικροί λούστροι δεν μπορούσαν να προφέρουν σωστά τη φράση ''clean my boots'' κι έτσι άφηναν χαζογελώντας να τους γυαλίζουν τα υποδήματα. Για τους πιτσιρίκους το τερπνόν μετά του ωφελίμου.

Μετά αποχώρησαν οι Βρεταννοί. Πλην όμως η φράση έμεινε στη γλώσσα της μαθητιώσης νεολαίας και του λαού. Η χρήση της δε, συνήθως σαν βρισιά μεταξύ φίλων.

Υπάρχει μιά άλλη εκδοχή. Ότι το ''κλαν μάι πουτς'' είναι ελληνο-γερμανική παραφθορά του ''Klein mein putsch'', υποτίθεται απ' τα κατοχικά χρόνια, αλλά αυτά τα γερμανικά θα μεταφράζονταν ''μικρή (είναι) η εκαθάρισή μου''. Και τί νόημα μπορεί νά' χει αυτό; Κι αν ήταν, δεν θα ήταν κάτι που θα λέγανε αναμεταξύ τους οι Γερμανοί αρκετά συχνά για να το κολλήσουν και οι Έλληνες πιτσιρικάδες.

ΠΑΝΟΣ ΚΟΥΤΡΟΥΜΠΟΥΣΗΣ

Απο ΤΟ ΚΕΝΤΡΑΚΙ ΤΟΥ ΤΑΡΖΑΝ, εκδ. Γαβριηλίδης, 2005

O SIGNORE ΑΠ' ΤΗΝ ΤΕΡΓΕΣΤΗ

UMBERTO SABA

CITTÀ VECCHIA

Spesso, per ritornare alla mia casa
prendo un' oscura via di città vecchia.
Giallo in qualche pozzanghera si specchia
qualche fanale, e affollata è la strada.

Qui tra la gente che viene che va
dall' osteria alla casa o al lupanare,
dove son merci ed uomini il detrito
di un gran porto di mare,
io ritrovo, passando, l'infinito
nell' umiltà.
Qui prostituta e marinaio, il vecchio
che bestemmia, la femmina che bega,
il dragone che siede alla bottega
del friggitore,
la tumultuante giovane impazzita
d' amore,
sono tutte creature della vita
e del dolore;
s' agita in esse, come in me, il Signore.

Qui degli umili sento in compagnia
il mio pensiero farsi
piú puro dove piú turpe è la via.


UMBERTO SABA (1883-1957)

ΧΩΜΑ ΜΕΣΑ ΤΟΥΣ

PAUL CELAN

ΗΤΑΝ ΧΩΜΑ ΜΕΣΑ ΤΟΥΣ

Ήταν χώμα μέσα τους, και
σκάβαν αυτοί.
Σκάβαν και σκάβαν, έτσι
περνούσε η μέρα, η νύχτα τους. Και δεν υμνούσαν τον Κύριο,
αυτός, έτσι ακούσαν, τα ήθελε όλ' αυτά.
αυτός, έτσι ακούσαν, τα ήξερε όλ' αυτά.

Σκάβαν και δεν ακούγαν πια τίποτε΄
δεν γίναν σοφοί, δεν φτιάξαν τραγούδι,
δεν ανακάλυψαν κανενός είδους γλώσσα.
Σκάβανε.

Ήρθε μιά σιωπή, ήρθε και μιά καταιγίδα,
ήρθαν όλες οι θάλασσες.
Σκάβω, σκάβεις και σκάβει το σκουλίκι,
και το τραγούδι εκεί λέει: Σκάβουνε.

Ω ένα, ω κανένα, ω κανείς, ω εσύ:
Πού πήγε, αφού πουθενά δεν επήγε;
Ω σκάβεις και σκάβω, και σκάβουμε προς εσένα,
και στο δάχτυλο μάς ξυπνάει το δαχτυλίδι.


PAUL CELAN (1920-1970)
Μετάφραση Αντώνης Τριφύλλης
Απο την ανθολογία ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΓΕΡΜΑΝΟΦΩΝΗ ΠΟΙΗΣΗ,

Εκδ. Πλέθρον, 1983

Η ΑΘΛΙΑ

ΦΑΙΔΡΟΣ ΜΠΑΡΛΑΣ

Η ΑΠΙΣΤΟΣ

Έχουν παρέλθει αμέτρητοι ενιαυτοί απο τότε που μέσα στο ίδιο αυτό ανάκτορον (το δικό μας πια τώρα) ο κόμης Ιαροσλάβ πρόφερεν υποκόφως την φράσιν: - Την αθλίαν! Κ' έπειτα πάλιν και πάλιν: -Την αθλίαν! με συνεσφιγμένους οδόντας.

Ήτο ανήρ αισθημάτων βιαίων΄ σωματώδης΄ ευρύστερνος. Εβημάτιζεν εις την αίθουσαν επάνω και κάτω, εκτύπα τους κροτάφους του, ύψωνε τους γρόνθους προς την οροφήν και ερέκαζε: - Την αθλίαν!...

Ήδη αμέτρητοι ενιαυτοί έχουν παρέλθει, και ο κόμης Ιαροσλάβ είναι, καθώς λέγουν, νεκρός... Αλλ' η αίθουσα ακόμη αντηχεί την οξείαν και διάτορον εκείνην, που επανελαμβάνετο, κραυγήν: - Την αθλίαν!...

ΦΑΙΔΡΟΣ ΜΠΑΡΛΑΣ

WHO KNOWS WHY?

PHILIP LARKIN

IGNORANCE

Strange to know nothing, never to be sure

Of what is true or right or real,

But forced to qualify or so I feel,

Or Well, it does seem so:

Someone must know.

Strange to be ignorant of the way things work:

Their skill at finding what they need,

Their sense of shape, and punctual spread of seed,

And willingness to change;

Yes, it is strange,

Even to wear such knowledge - for our flesh

Surrounds us with its own decisions -

And yet spend all our life on imprecisions,

That when we start to die

Have no idea why.

PHILIP LARKIN (1922-1985)

Απο τα COLLECTED POEMS, 1985

ISLA PERDIDA DE UNA FICCIÓN

MAR DESCONOCIDO

Barco en el mar, lejos de ti

El horizonte línea sin fin

Nubes que llenan mi soledad

Pintan tu boca, parecen hablar

De esta tormenta no pasaré

El fin del mundo no encontraré

Maderos crujen, el día se va

Nube tan negra me llevará

De tanto y tanto navegar

Mis lágrimas caen al mar

El viento disuelve mi voz

No quedan huellas entre los dos

Sin mapa ni guía, caí en ti

En tu marea, yo me perdí

Navegar a ciegas esta pasión

Barco en las olas de tu corazón

Me pregunté cuando partí

Si esta corriente llegaba a ti

Solo quedé con mi ilusión

Isla perdida de una ficción

De tanto y tanto navegar

Mis lágrimas caen al mar

El viento disuelve mi voz

No quedan huellas entre los dos

Μουσική & Στίχοι απο τον MARTIN ZARZAR

Τραγουδά η CHINA FORBES

Ακούγεται στον τελευταίο δίσκο των PINK MARTINI , ''HEY EUGENE !''

ΜΕ ΤΟΝ ΜΠΑΧ

JAROSLAV SEIFERT

ΤΟ ΚΟΝΤΣΕΡΤΟ ΤΟΥ ΜΠΑΧ

Ποτέ μου δεν συνήθιζα να κοιμάμαι μέχρι αργά το πρωί,
με ξυπνούσαν τα πρωινά τραμ
και συχνά οι ίδιοι μου οι στίχοι.
Μ' έβγαζαν απ' τα σκεπάσματα τραβώντας με απ' τα μαλλιά,
μ' έσερναν στην καρέκλα
και μόλις έτριβα τα μάτια μου
με ανάγκαζαν να γράφω.

Δεμένος με γλυκό σάλιο
στα χείλη της μοναδικής στιγμής,
τη σωτηρία της άθλιας ψυχής μου
δεν τη συλλογιζόμουνα
κι αντί για την αιώνια μακαριότητα
ποθούσα το σύντομο διάστημα
της φευγαλέας απόλαυσης.

Μάταια οι καμπάνες με σηκώνανε απ΄τη γη,
γαντζωνόμουνα πάνω της με νύχια και με δόντια.
Ήταν γεμάτη αρώματα
και μυστικά που ερέθιζαν.
Όταν τη νύχτα κοίταζα τον ουρανό,
δεν ήταν ο ουρανός αυτός που αναζητούσα.
Μάλλον με τρόμαζαν οι μαύρες τρύπες
κάπου στα πέρατα του σύμπαντος
που είναι ακόμα πιό φρικτές
κι απο την κόλαση την ίδια.
Άκουσα όμως ήχους απο τσέμπαλο.
Ήταν ένα κοντσέρτο
του Ιωάννη Σεβαστιανού Μπαχ
για όμποε, τσέμπαλο και έγχορδα.
Απο πού ερχότανε - δεν ξέρω.
Πάντως όχι απ' τη γη.

Αν και δεν είχα πιεί κρασί ούτε μιά στάλα,
τρίκλιζα λίγο
κι αναγκάστηκα να πιαστώ
απο τη σκιά μου.


JAROSLAV SEIFERT (1901-1986)

Μετάφραση: Κάρολος Τσίζεκ
Απο το βιβλίο Η ΓΛΥΚΙΑ ΣΥΜΦΟΡΑ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ, εκδ. Ποταμός, 2003

ΦΙΝΑΛΕ

ΟΡΕΣΤΗΣ ΛΑΣΚΟΣ

ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟ ΒΛΑΔΙΒΟΣΤΟΚ

Θερμοκρασία 60 υπό το μηδέν
και το εισιτήριο προς το Bλαδιβοστόκ στην τσέπη.
Kι' απόξω, εξισωμένη με το άπειρον
η παγωμένη στέππη.

Δεν είμαι μόνος. Ένας άνθρωπος παράξενος αντίκρυ μου
μου εξάπτει το ενδιαφέρον σε σημείον μέγα.
Kι' ενόσω τού ’χα δώσει σημασίαν "ά λ φ α" στην αρχή,
τώρα, δεν ξέρω πώς, λαμβάνει σημασίαν "ω μ έ γ α".

Kαι το εισιτήριο προς το Bλαδιβοστόκ στην τσέπη μου.
A! Tο Bλαδιβοστόκ! Ω! ας ήτανε ποτέ να μην υπήρχεν εδώ κάτω.
Kι' όμως, είν' ο σκοπός του ταξιδιού μου αλλοίμονο,
το τέρμα… που δεν έχει παρακάτω.

Kι' όμως, το νοσταλγούσα κάποτες το τέρμ' αυτό.
Mα τώρα… Tώρα τίποτα. Mονάχα η παγωμένη γύρω στέππη,
κι' ο αμίλητος κι' ακίνητος συνταξιδιώτης μου
που, σαν μετουσιωμένο σύμβολο, με βλέπει.

Kι' όσο και πάει… σιμώνει το Bλαδιβοστόκ.
Kαι τότε… τι θα γίνει; Θα ξαναγυρίσω πάλε;
Δεν το πιστεύω. Mα θαρρώ της φάρσας ή του δράματος
πως πλησιάζει οσονούπω το "φ ι ν ά λ ε".

Ωραίο πιστόλι ετούτο μα την πίστη μου
κι' είν' εντελώς καινούργιο και γεμάτο.
Kι' όπου και νά ’ναι θα φανή και το Bλαδιβοστόκ,
το τ έ ρ μ α… που δεν έχει π α ρ α κ ά τ ω.

ΟΡΕΣΤΗΣ ΛΑΣΚΟΣ (1908-1992)
Aπό τις ΑΓΡΙΟΧΗΝΕΣ, 1972

ΕΝΑΣ ΚΩΔΙΚΑΣ

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ

ΠΟΙΗΤΩΝ ΣΥΝΤΟΜΟΣ ΚΩΔΙΞ

Οι ποιητές μιλούν με λέξεις αυταπόληκτες

φράσεις που δεν συμφέρουν στους κοινούς

είναι κυριότατα κατά, κι όταν υμνούν προσέχουν

ώστε συντόμως οι ίδιοι να ταπεινωθούν.

Οι ποιητές δεν ξέρουν μήτε ανάγνωση μη και γραφή

παρά μονάχα στίχους, αγνοούν τις αποδείξεις

και ζητούν εξόχως το αναπόδεικτο, το σκοτεινό

γιατί στο φωτισμένο κιόλας κατοικούν οι αποθηκάριοι.

Ζουν στο κενό, στο μαύρο κέντρο των πραγμάτων

εκεί που ο χρόνος καίγεται με μιά ταχύτητα φωτός.

Οι ποιητές οφείλουν πάντα να είναι μόνοι

ν' αντισκευάζονται τους νόμους και τη φύση

να καταργούν τις τέσσερες διαστάσεις

αν τούτο δίνει κάποιο νόημα στη μορφή τους.

Απαγορεύεται στους ποιητές η είσοδος

μέσα σε χώρους λιπαρούς και κοινοχρήστους

η μεταμφίεσή τους σε πτηνά κι αξιωματούχους

(οφείλουν πάντα να κυκλοφορούν γυμνοί)

και προ παντός απαγορεύεται η σιωπή τους

όταν οι άλλοι μασουλούν τη γλώσσα τους.

Κι απαγορεύεται το κρέας, το κρασί κι η συνουσία

χωρίς να κατακρημνισθούν σε στίχους

απαγορεύονται οι τιμές κι οι διατιμήσεις

απαγορεύονται οι ρομφαίες κι οι τριχοτομήσεις

απαγορεύονται σαφώς οι παραμαρτυρήσεις.

Αλλά το πιο παράδοξο, το πιο ιλαρόν

απαγορεύται στους ποιητές ο θάνατος.

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ (1922-1996)

Απο το βιβλίο Η ΠΕΙΡΑ ΚΑΙ Η ΠΥΡΑ, Εκδ. Κέδρος, 1977

AND MY SLUMBERING FANTASY ASSUMES REALITY

AFRO BLUE

Dream of a land
My soul is from
I hear a hand
Stroke on a drum

Elegant boy
Beautiful girl
Dancing for joy
Elegant whirl
Shades of delight
Cocoa hue
Rich as the night
Afro blue

Two young lovers dance face to face
With undulating grace
They gently sway
Then slip away
To some secluded place
Shades of delight
Cocoa hue
Rich as the night
Afro blue

Whispering trees
Echo their sighs
Passionate pleas
Tender replies

Lovers in flight
Upward they glide
Burst at the height
Slowly subside
Shades of delight
Cocoa hue
Rich as the night
Afro blue

And my slumbering fantasy
Assumes reality
Until it seems it's not a dream
The two are you and me
Shades of delight
Cocoa hue
Rich as the night
Afro blue

Oh shades of delight
Cocoa hue
Rich as the night
Afro blue

Μουσική:MONGO SANTAMARIA

Στίχοι: OSCAR BROWN, Jr.

Τραγούδησαν: ABBEY LINCOLN, DIANNE REEVES, LIZZ WRIGHT, DEE DEE BRIDGEWATER, etc.,etc.

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΧΗΝΕΣ

EDMOND JABES

CHANSON POUR UNE PHILOSOPHIE COURANTE

Trois oies fraternelles

cherchent leur tombe au ciel.

"Je suis lasse", dit la première.

"Je suis lasse", dit la seconde.

Trois oies grasses et laides

jouent le monde dans l' herbe.

"Je suis lasse", dit la troisième.

Assises sur leurs oeufs,

trois oies défont un boeuf.

"J' irai seule chez le Bon Dieu"

dit la première.

"Je me ferai ange pour lui plaire"

dit la seconde.

Deux oies émerveillées

s' écroulent foudroyées.

"Je ferai comme elles", dit la troisième.

"Je blasphémerai jusqu' au dernier jour."

EDMOND JABES (1912-1991)

ΑΠ' ΑΛΛΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

MARIO LUZI

LA NOTTE VIENE COL CANTO

La notte viene col canto

prolungato dell' assiuolo,

semina le sue luci nella conca,

sale per le pendici umide, trema

un poco. La forza in lunghi anni

acquistata a soffrire viene meno

e la piccola scienza si disarma,

il sorriso virile

non ha più la sua calma.

Tu chi sei

che aspettavi invisibile, appostata

a una svolta dell' età

finché fosse la tua ora? Ti devo

questo tempo di gratitudine

e d' altrettanto dolore.

Ed ora l' inquietudine s' insinua,

penetra queste prime notti estive,

invade il muro ancora caldo, segue

il volo delle lucciole sulle aie,

s' inselva nelle viottole ove a un tratto

nell' abbaglio dei fari la lepre saetta.

Cara, come ho potuto non intendere?

La vita era sospesa

tutta come questa veglia.

C' è da piangere a pensare

come ho sciupato questa lunga attesa

con tante parole inadeguate,

con tanti atti inconsulti, irreparabili,

e ora ferito dico non importa

purché il supplizio abbia fine.

"La salvezza sperata così non si conviene

né a te, né ad altri come te. La pace,

se verrà, ti verrà per altre vie

più lucide di questa, più sofferte;

quando soffrire non ti parrà vano

ché anche la pena esiste e deve vivere

e transformarsi in bene tuo ed altrui.

La fede è in te, la fede è una persona.''

Questa canzone non ha più parole.

_____________________

ΕΡΧΕΤΑΙ Η ΝΥΧΤΑ ΜΕ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ

Έρχεται η νύχτα με το τραγούδι

του γκιώνη που κρατάει,

σπέρνει τα φώτα στην πεδιάδα,

ανηφορίζει στις πλαγιές τις νοτισμένες,

τρέμοντας λίγο. Η αντοχή στον πόνο,

που χρόνια έκανε ν' αποχτηθεί, λιγοψυχάει΄

αφοπλίζεται η γνώση΄

το αρρενωπό χαμόγελο

τη γαλήνη του πια δεν την έχει.

Εσύ ποιά είσαι,

που περίμενες αθώρητη, κρυμμένη

σε μιά στροφή του χρόνου

ώσπου η ώρα σου να' ρθεί; Σου οφείλω

τον χρόνο αυτόν ευγνωμοσύνης

και οδύνης άλλης τόσης.

Και τώρα η ανησυχία αρχίζει΄

διαπερνάει τούτες τις πρώτες νύχτες του καλοκαιριού΄

πιάνει τον τοίχο, ζεστόν ακόμα΄ ακολουθεί

τις πυγολαμπίδες που πετάν στ' αλώνια΄

τρυπώνει στα μονοπάτια όπου ξαφνικά

στο θάμπος των φανών σα σα'ί'τα ο λαγός ξεπετιέται.

Καλή μου, πώς μπόρεσα να μην το νιώσω;

Η ζωή είχε σταματήσει

ολάκερη, καθώς η αποψινή ξαγρύπνια.

Είναι να κλαίει κανείς αν το σκεφτεί

πως τη μεγάλη αυτήν αναμονή έχω χαλάσει

με τόσα λόγια αταίριαστα, με τόσες πράξεις

αλόγιστες, ανεπανόρθωτες΄

και τώρα πληγωμένος λέω, δεν πειράζει

φτάνει το μαρτύριο νά' χει τέλος.

''Η σωτηρία καθώς την είχες ελπίσει δε συμφέρει

μήτε σε σένα μήτε σε άλλους

που είναι σαν και σένα. Η γαλήνη,

αν έρθει, θε να' ρθεί απ' άλλους δρόμους,

πιο ίσιους απο τούτον, πιο πονεμένους΄

όταν το να υποφέρεις μάταιο δεν θα μοιάζει

γιατί κ' η θλίψη κι αυτή υπάρχει

και πρέπει να ζήσει για να μετουσιωθεί

σε καλό δικό σου και αλλουνού.

Η πίστη μέσα σου είναι΄

μια ψυχή είναι και η πίστη.''

Ετούτο το τραγούδι άλλα λόγια δεν έχει.

MARIO LUZI (1914-2005)

Μετάφραση: ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΔΑΛΜΑΤΗ

Απο το ΓΟΤΘΙΚΟ ΤΕΤΡΑΔΙΟ, εκδ. Διάττων, 1991